وانت آریسان به عنوان نسخه ارتقاء یافته و جایگزین باردو به بازار معرفی گردید و با طراحی زیباتر، کابین راحت‌تر و آپشن‌های رفاهی و ایمنی به مراتب بیشتر جانشین شایسته‌ای هم نشان میداد. بخصوص که در این محصول کپسول گاز به زیر کفی منتقل شده و به همین علت فضای قسمت بار ماشین بهبود چشمگیری را تجربه نموده است. از دیگر مزیت‌های آریسان می‌توان به مواردی نظیر فرمان هیدرولیک، اتاق نسبتاً جادار، کیفیت سواری قابل قبول (البته به نسبت انتظاری که از یک وانت ارزان‌قیمت می‌رود) و هزینه نگهداری مناسب یاد نمود. اما اینها یک روی سکه بودند و در طرف مقابل مشکلاتی مثل قدیمی بودن پلتفرم و پیشرانه، مصرف سوخت بالا، ایمنی نامشخص و کیفیت پایین ساخت، مواردی هستند که باعث می‌شوند نتوانیم از آریسان به عنوان یک وانت کامل و بی‌عیب و نقص یاد کنیم. البته جدیدا زمزمه‌هایی از تولید سری دوم این محصول با عنوان “آریسان۲” به گوش می‌رسد که در آن مدل شاهد استفاده از پیشرانه جدیدتر XU7 پلاس با مصرف سوخت بهینه‎‌تر و استاندارد آلایندگی یورو۵، افزایش گنجایش مخزن CNG، بهبود نسبی کیفیت و ایمنی (امیدواریم که محقق شود!)، شاسی یکپارچه با استقامت بالاتر، رنگ‌بندی متنوع‌تر و چند آپشن تکمیلی خواهیم بود. ضمناً قرار است آریسان ۲ به صورت دیفرانسیل جلو به بازار عرضه گردد که این مورد هم مزایا و معایب خاص خودش را خواهد داشت (البته برای یک وانت معایبش بیشتر از مزیت‌هایش است!). همچنین در مدل جدید، انتقال لاستیک زاپاس از پشت صندلی شاگرد به زیر بدنه به بهبود فضای کابین یاری رسانده است.

فضای داخلی وانت آریسان در قیاس با باردو پیشرفت محسوسی را از هر جهت تجربه نموده و حالا با داشبوردی مشابه با مدل‌های جدید ۴۰۵ و رودری‌های نسخه‌های قدیمی‌تر پژو روبرو هستیم. صندلی‌ها نیز حس راحتی بیشتری دارند و ارتقاء سطح امکانات رفاهی و ایمنی، حس بهتری به راننده و سرنشین کناری منتقل می‌نماید. البته محل قرارگیری لاستیک زاپاس در قسمت پشت صندلی شاگرد باعث شده که ارگونومی این بخش مقداری خدشه‌دار شود اما با این حال فضای کلی کابین آریسان در قیاس با باردو و پراید ۱۵۱ جادارتر و راحت‌تر است و راننده را دیرتر خسته می‌کند. البته کیفیت متریال مورد استفاده بسیار پایین است اما این مورد هم با در نظر گرفتن سایر رقبای قیمتی قابل چشم‌پوشی خواهد بود. از لحاظ دید پیرامونی هم به غیر از محدودیت‌های عادی یک وانت در پشت سر، مشکل خاص دیگری دیده ‌نمی‌شود و ارگونومی کلی فضا نسبتاً قابل قبول به نظر می‌رسد.

دماغه آریسان شباهت بسیاری با پژو پارس دارد و از این رو در قیاس با سایر وانت‌های ارزان‌قیمت بازار جذاب‌تر به نظر می‌رسد. البته در بخش کناری و انتهایی شاهد حداقل خلاقیت و نوآوری هستیم و خطوط ساده بدنه هیجان خاصی به بیننده منتقل نمی‌کنند، اما برای برای یک خودرو کار، این موارد اهمیت چندانی نخواهند داشت، بخصوص که زیباسازی قسمت حمل بار یک وانت ممکن است به قیمت کاهش کارآیی ماشین منتهی شود و از این رو باید بیشتر وانت‌ها (آن هم از نوع اقتصادی) را با طراحی دماغه‌شان قضاوت کنیم که در این صورت آریسان با این چراغها و کاپوت کشیده قطعاً نمره قبولی را دریافت خواهد نمود.

وانت آریسان

از دیگر نکات مثبت بدنه نماینده ایران‌خودرو می‌توان به تناسب اندام نسبتاً مناسب ماشین اشاره نمود؛ در واقع برخلاف پراید ۱۵۱، پیکر آریسان از پتانسیل ظاهری خوبی برای پیکاپ شدن برخوردار بوده و اینطور نیست که احساس شود این ماشین را به زور تبدیل به وانت کرده‌اند! البته جاداشت که سپرهای ماشین هم رنگ‌آمیزی میشدند تا ظاهر آریسان اندکی زیباتر گردد اما این مدل فاقد رنگ هم از یک نظر برای استفاده‌های کاری “که در آن احتمال برخورد و مخدوش شدن زیاد است”، گزینه کم‌دردسرتری به نظر می‌رسد.

زیر کاپوت وانت آریسان یک پیشرانه دوگانه (پايه گازسوز) با ۱٫۷ لیتر حجم و ۸ سوپاپ بنام OHVG II قرار گرفته که قادر است روی حالت بنزینی ۸۶ اسب بخار قدرت (در دور ۵۲۵۰) و شرایط گازسوز ۷۳ اسب بخار تولید نماید. خوب این اعداد و ارقام برای وزن ۱۲۴۰ کیلوگرمی ماشین که قرار است ۶۰۰ کیلوگرم بار و دو سرنشین (جمعاً ۷۵۰ کیلوگرم) را نیز حمل نماید، چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسند اما با این حال گشتاور حدود ۱۴۰ نيوتن‌متر (شرایط گازسوز ۱۲۸ نيوتن متر) که از دور موتور مناسب ۳۰۰۰ زیر پدال گاز احساس می‌شود تا حدودی راضی‌کننده است. این موتور از طریق یک گیربکس ۵ سرعته دستی با ضرائب نسبتاً سنگین، نیرو را به چرخ‌های عقبی منتقل میکند تا آریسان در مجموع برای ترددهای معمول و حمل بارهای استاندارد کارآمد ظاهر شود. البته مصرف سوخت ترکیبی اعلامی ۹ لیتر در هر صد کیلومتر که در عمل به بالاتر از عدد ۱۰ خواهد رسید چندان جالب نیست اما دوگانه‌سوز بودن ماشین روی این نقطه ضعف سرپوش گذاشته است.

وانت آریسان

از دیگر مشکلات پیشرانه قدیمی آریسان می‌توان به تولید صدا و لرزش زیاد در دورهای بالا اشاره نمود که ترکیب این قضیه با گیربکس نسبتاً سفت اتومبیل باعث شده سواری با ماشین چندان لذت‌بخش نباشد، هرچند نباید از یاد برد که آریسان برای کار ساخته شده و همین که در قیاس با پیکان‌وانت از گزینه‌هایی مثل فرمان هیدرولیک و کولر بهره‌مند شده جای امیدواری دارد. متاسفانه آریسان از نظر کیفیت فنی شرایط چندان خوبی ندارد اما دسترسی آسان به قطعات یدکی ارزان‌قیمت باعث شده که هزینه نگهداری این محصول در مجموع قابل قبول ارزیابی شود. ترمزهای ماشین هم در جلو از نوع دیسکی و عقب کاسه‌ای هستند و تعلیق فنرشمش عقب وظیفه تحمل وزن بار را بر عهده گرفته است. این مدل سیستم تعلیق برای حمل بار گزینه مناسبی به حساب می‌آید اما در هنگام سواری عادی (بدون بار) تکان‌های بیشتری به بدنه منتقل می‌کند.

وانت آریسان از امکانات رفاهی و ایمنی اعجاب‌انگیزی برخوردار نیست اما با داشتن گزینه‌هایی نظیر: ترمزهای مجهز به ABS و EBD، کیسه هوا برای راننده و سرنشین کناری، فرمان هیدرولیک، سیستم تهویه مطبوع (دستی)، مه‌شکن عقب، قفل مرکزی با ریموت، رادیو پخش، شیشه‌بالابرهای برقی، سیستم ضد سرقت ایموبلایزر و فرمان تلسکوپی، شرایط به مراتب بهتری در قیاس با باردو در اختیار سرنشینان قرار میدهد.