او با لحن خاص خود در مورد بازی با یک تیم بزرگ می‌گوید: “می‌بینید که آرژانتین دو تا بازی فیفادی آینده‌اش خالیه، حریف نداره! آرژانتین رو بیارید، چقدره؟ ۵ میلیون دلار؟ ۵ میلیون دلار برای این سرزمین پولی است؟

۵ میلیون یا ۱۰ میلیون دلار که آرژانتین می‌خواهد پولیه برای این سرزمین که یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیاست؟ نه! شما نمی‌خواهید، شما بلد نیستید کار کنید. شما دلتون نمیخواهد برای ایران کار بکنید. برای ایران کار نمی‌کنید، برای خودتون کار می‌کنید.”

میان، این‌ها بهانه است که میارین. نمی‌تونید بیارید، برید کنار من میام میارمشون. قسم می‌خورم که آرژانتین رو تو این کشور میارم بازیش میدم. ورزشگاه آزادی با ۸۰ هزار تماشاگر و مسی تو زمین! این کارها رو نمی‌کنیم که وقتی رونالدو میاد همه دنبال اتوبوسش می‌دوند. مشکلات فرهنگی این‌هاست.”

این گزارشگر با یادآوری حریفان گذشته ایران تاکید می‌کند که این دیدارها ارزشی ندارد: آخه قرقیزستان، افغانستان، هنگ‌کنگ حریفی نیستند. ما از هنگ‌کنگ گل نخوردیم، کلین‌شیت. از قرقیزستان گل نخوردیم، از افغانستان گل نخوردیم. مسخره است، مسخره است!

این ژاپن اینقدر از این برزیلی‌ها و آرژانتینی‌ها چهار تا چهار تا خورده که الان بهشون سه تا سه تا گل میزنه. این تیم ژاپنه که الان بهترینه.”

خیابانی، سپس خطاب به بازیکنان تیم ملی می‌گوید یا قهرمان شوید یا بروید: “همه الان خواهند گفت که خیابانی باز حرص خورد، باز هم عرقش در اومد. باز هم بیخود مثلا اومد اونجا جو گرفتش، نه بخدا.

با این روندی که تیم ایران داره میره، همون راهی را خواهد رفت که تیم امید تو هانگژو رفت. همون راهی را خواهد رفت که تیم نوجوانان توی جاکارتا رفت.

بازیکن باید بفهمه که وظیفه‌اش قهرمانی آسیاست و هیچی غیر از این قبول نیست، هیچی غیر از این قبول نیست. ببازید باید برید. ببینید به صراحت میگم، دیگه ما از سوم شدن خسته شدیم.

بابا بسمونه چقدر سوم بشیم تو آسیا چقدر چهارم بشیم؟ الان قهرمان سوم شدن تو آسیا ماییم. آقای قلعه‌نویی، آقای تاج ایران قوی، فوتبالِ قوی، ایرانِ قوی، قهرمان، ایرانِ قوی، قدرتمند یعنی باید تیم ملی در آسیا قهرمان بشه و هیچی غیر از این نیست.”

او سپس به انتقاد از وضعیت لیگ و بازی‌های داخلی نیز می‌پردازد و می‌گوید: “با این وضعیت، لیگ‌مون اینجوریه، داوری نداریم، VAR نداریم، ورزشگاه نداریم.

همه چیز رو هم، مسخره رو مسخره جمع شده و شده فوتبال ایران! بعد هم می‌گن قهرمانیم، کجا قهرمانید؟ کدوم تیم‌تون قهرمانه؟ باشگاه‌هاتون قهرمانه؟ نوجوانان قهرمانه؟ جوانان‌تون قهرمان میشه؟ امیدتون المپیک میره؟ واقعا به چی این فوتبال بنازیم؟ هیچیش. حرص نخورم بسمه…”