همان‌طور که اشاره کردیم ۲۰۷i همان ۲۰۶ پلاس یا ۲۰۶ (تیپ ۵ و ۶) فیس‌لیفت شده است، پس نمیتوان از آن انتظارات فنی متفاوتی داشت. اما نکته بد ماجرا این است که پس از قطع همکاری پژو فرانسه با کشورمان، محصولات جدید تولیدی از نظر کیفی با افت محسوسی مواجه شده‌اند. در واقع نسخه‌های جدید نه از نظر شتاب یارای رقابت با مدلهای قدیمی (با قطعات فرانسوی) را دارند و نه از نظر دوام و کیفیت به پای آنها میرسند؛ با این حال ۲۰۷i همچنان امتیازاتی دارد که نمیتوان به سادگی از آنها عبور کرد. مثلاً طراحی ظاهر و کابین این ماشین بخصوص پس از فیس‌لیفت ایران‌خودرو به ماشین‌های نسل جدید نزدیک‌تر شده و دیگر غبار کهنگی بر چهره ندارد، بخصوص که آپشن‌های تکمیلی نظیر نمایشگر لمسی، رهیاب ماهواره‌ای و کروزکنترل باعث شده که ۲۰۷ آی از نظر امکانات نیز کاملتر از پدرانش باشد. جدای از تمامی اینها، محصولات خانواده ۲۰۶ به لطف حضور طولانی‌مدت در بازار و گستردگی مناسب نمایندگی‌های خدماتی ایران‌خودرو در سراسر کشور، از نظر قیمت و میزان دسترسی به قطعات یدکی هم شرایط قابل قبولی دارند در نتیجه در بازار دست دوم‌ها ساده‌تر از رقبای چینی خود به پول نقد تبدیل میشوند. پیشرانه TU5 پژو هم علیرغم قدیمی شدن همچنان عملکرد قابل قبولی از خود نشان میدهد و میتواند در برابر سایر موتورهای ۱٫۵ و ۱٫۶ لیتری تنفس طبیعی موجود در بازار، شتاب و مصرف سوخت نسبتاً راضی کننده‌ای ارائه کند. البته در این بین اشتراکات میان ۲۰۶ با ۲۰۷ آی باعث شده که تمامی مشکلات پژو ۲۰۶ مثل فضای کم پا در قسمت عقب، سواری خشک و صندوق نه چندان جادار، همچنان به قوت خود باقی بمانند. ضمن اینکه ۲۰۷ آی همانند ۲۰۶ از نظر گیربکس، تعادل و پایداری شرایط ایده‌آلی ندارد و به زحمت نمره متوسط را بدست خواهد آورد (البته پایداری نسخه صندوقدار ۲۰۶ و ۲۰۷ بدلیل اصلاح اکسل عقب بهتر شده است).

پوسته بالایی داشبورد ۲۰۷i شباهت زیادی به ۲۰۷ واقعی دارد اما در سایر بخش‌ها تفاوت‌ها با ۲۰۶ معمولی بسیار اندک است. البته طراحی ۲۰۶ و ۲۰۷ مقدرای فراتر از زمان خود بوده و به همین دلیل بعد از گذشت سالها همچنان جذابیت‌هایی (به نسبت یک خودرو اقتصادی) دارد. مثلاً اگر کابین این محصول را با خودرویی نظیر رنو ساندرو مقایسه کنید متوجه اختلاف خلاقیت در طراحی خواهید شد. بخصوص که در نسخه‌های پس از فیس لیفت اضافه شدن نمایشگر مرکزی و غربیلک فرمان جدید، چهره کابین را دگرگون ساخته‌اند. هرچند در سمت دیگر ماجرا رقبایی نظیر ام وی ام ۳۱۵ پلاس هم قرار دارند که حس هیجان بیشتری در داخل کابین به بیننده منتقل میکنند.

داخل پژو ۲۰۷

اما مشکلات اصلی کابین ۲۰۷i در افت کیفیت متریال مورد استفاده و کمبود فضا برای سرنشینان عقب خلاصه میشوند. البته اصلاح جای پای سرنشینان عقب “که یک ایراد ساختاری در طراحی پژو ۲۰۶ بوده” به این سادگی‌ها قابل اصلاح نیست اما ای کاش مسئولان ایران‌خودرو در بحث‌های کیفی دقت بیشتری به خرج میدادند تا جلوه زیبای اتاق، تحت تاثیر این پلاستیک‌های خشک و بی کیفیت قرار نگیرد. درهر صورت پژو ۲۰۷ در بحث طراحی داخلی نمره‌ای بالاتر از متوسط را بدست می‌آورد اما در پارامترهایی نظیر فضاسازی و کیفیت، رضایت کامل شما را جلب نخواهد کرد.

پژو ۲۰۶ در دوران خودش یکی از شاهکارهای طراحی پژو به حساب می‌آمد و هنوز هم بعد از گذشت این همه سال به سختی میتوان ایرادی از ظاهرش بیرون کشید. حتی بسیاری افراد از جمله خود من معتقدند که طراحی ۲۰۶ نسبت به ۲۰۷i (یا حتی نسخه اصلی ۲۰۷ فرانسه) از هارمونی خطوط و هماهنگی بهتری برخوردار بوده اما چه‌کنیم که انسان موجود تنوع طلبی است و حضور طولانی مدت و پرتیراژ ۲۰۶ باعث شده که ظاهرش خیلی تکراری و خسته‌کننده شود و دیگر جلوه روزهای نخستین را نداشته باشد. برای همین دماغه مدرن‌تر و چراغها و سپرهای جدید ۲۰۷i با وجود اینکه مقداری از هارمونی خطوط بدنه ۲۰۶ را خدشه‌دار کرده‌اند اما توجهات بیشتری را به جلب می‌نمایند.

پژو ۲۰۷

در واقع ظاهر ۲۰۷i با مد امروزی هماهنگ‌تر است و حس تازگی بیشتری دارد. بخصوص در نسخه فیس‌لیفت که چراغهای مجهز به لنز و دیلایت و نئون در کنار آینه‌های جدید، ظاهر نماینده ایران‌خودرو را به ماشین‌های روز نزدیک‌تر نموده‌اند.

زیر کاپوت پژو ۲۰۷i همان پیشرانه تنفس طبیعی نام‌آشنا TU5 با ۴ سیلندر، ۱۶ سوپاپ و ۱٫۶ لیتر حجم قرار گرفته که هرچند خیلی قدیمی است و در سالهای اخیر هم با افت کیفی و راندمان مواجه شده اما همچنان میتواند قدرت و گشتاور کافی را برای جثه نسبتاً سبک این هاچ‌بک جمع و جور مهیا سازد. بخصوص در نمونه دنده‌ای شتاب ماشین راضی‌کننده است، هرچند افرادی که خاطره خوش سواری با تیپ ۵ فرانسوی را داشته باشند از افت شتاب و تعویض‌های خشک و بعضاً پر سر و صدای گیربکس در نسخه‌های فعلی گلایه خواهند کرد. شتاب‌گیری نسخه اتوماتیک هم بد نیست و در برابر چینی‌های هم رده و یا رنو ساندرو حرف‌هایی برای گفتن خواهد داشت اما در هر صورت جعبه‌دنده AL4 پژو در بحث خرابی و تقه‌زدن در هنگام تعویض‌ها مشکلاتی داشته که بعضاً در ۲۰۷i هم دیده میشوند.

موتور پژو ۲۰۷

از دیگر ویژگی‌های فنی ۲۰۷ آی میتوان به مواردی نظیر مصرف سوخت قابل قبول و حساسیت کم به کیفیت بنزین داخلی اشاره نمود. ترمزهای چهارچرخ دیسکی اتومبیل هم عملکرد خوب و منطقی از خود نشان میدهند، هرچند جدیداً در برخی نسخه‌ها ترمزهای عقب دیسکی بصورت آپشن به مشتریان عرضه میشوند.
سیستم تعلیق ۲۰۷i هم ساختار نسبتاً ساده‌ای دارد که به سواری تقریباً خشک و هندلینگ کاملاً معمولی ختم شده است. البته این تعلیق خشک، اتومبیل را از حرکات الاکلنگی مصنون نگاه داشته اما در پیچ‌های تند احتمال در رفتن قسمت انتهایی ماشین وجود دارد. بخصوص که مدلهای جدید خانواده ۲۰۶ با ارتفاع بیشتر و لاستیک‌های با چسبندگی کمتر نسبت به نسخه‌های قدیمی فرانسوی به بازار عرضه میشوند تا در این شرایط جای خالی سیستم کنترل پایداری الکترونیکی بیشتر احساس شود.
در خصوص عایق بندی کابین هم میتوان گفت ۲۰۷i نمره متوسطی به دست می‌آورد. البته در دورهای بالا، صدای نسبتاً زیادی به داخل کابین نفود میکند اما با توجه به اینکه سایر رقبای این رده مثل رنو ساندرو، ام وی ام ۳۱۵ و برلیانس C3 هم شرایط چندان بهتری ندارند نمیتوانیم در این مورد خیلی به نماینده پژو خورده بگیریم.

زمانی که ۲۰۶‌های تیپ ۵ و ۶ به بازار معرفی شدند، لقب آپشنال‌ترین گزینه‌های رده خود را دریافت کردند چراکه در آن دوره برخی از امکاناتشان (نظیر تهویه مطبوع اتوماتیک و گیربکس مجهز به تیپ‌ترونیک) حتی در خودروهای گرانتر مثل هیوندای آوانته یافت نمیشد. اما در طول این سالها و با ظهور خودروهای فول‌آپشن چینی، دیگر نمیشود از خانواده ۲۰۶ به عنوان کامل‌ترین گزینه‌‌ این رده یاد کرد هرچند اضافه شدن تجهیزاتی نظیر نمایشگر ۷ اینچی لمسی مجهز به سیستم رهیاب ماهواره‌ای، دوربین دنده عقب، کروزکنترل، فرمان برقی EPS و حتی سقف پانورامیک به ۲۰۷i باعث شده که جذابیت‌های این نماینده ایران‌خودرو همچنان در سطح قابل قبولی باقی بماند. البته متاسفانه اخیراً برخی از آپشن‌ها نظیر فرمان برقی، رینگ‌های آلومینیومی، ترمزهای عقب دیسکی و کروزکنترل، تبدیل به گزینه‌های سفارشی برای ۲۰۷ شده‌اند و فقط در برخی از کدهای کلاس روئیت میشوند.
از دیگر امکانات رفاهی و ایمنی ۲۰۷ آی میتوان به مواردی نظیر سیستم‌های کمکی ترمز شامل (ABS و EBD ‌و EBA)، کیسه هوا برای راننده و سرنشین کناری، فرمان مجهز به كليدهاي كنترلی، سیستم تهویه مطبوع اتوماتيك، قابليت تنظيم ارتفاع چراغ جلو از داخل خودرو، ايزوفيكس و سنسور دنده عقب اشاره نمود.
همچنین ۲۰۷ آی از آنجایی که ساختاری کاملاً مشابه با ۲۰۶ دارد از نظر سطح ایمنی همان ۴ ستاره اروپایی را در کارنامه خود میبیند که هرچند یک ستاره از ۲۰۷ واقعی کمتر است اما همچنان امتیاز قابل قبولی محسوب میشود.

از جمله رقبای پژو ۲۰۷ آی میتوان به گزینه‌هایی نظیر ام وی ام ۳۱۵ پلاس، برلیانس C3 و دانگ فنگ H30 کراس اشاره نمود. البته H30 کراس به نوعی هم خانواده ۲۰۷ محسوب میشود و با توجه به استفاده از پلتفرم قدیمی پژو و موتور مشترک TU5 و برخورداری از سرویس‌های خدماتی مشابه، میتواند رقیب بسیار نزدیکی برای ۲۰۷ باشد اما با این حال نماینده دانگ‌فنگ بدلیل اتاق جادارتر و سواری مقداری نرم‌تر برای استفاده‌های خانوادگی مناسب‌تر است. گیربکس این ماشین هم تعویض‌های نرم‌تر و دوام بالاتری دارد اما در عین حال مقداری کندتر عمل میکند از نظر دقت و سرعت به پای جعبه دنده ۲۰۷ نمیرسد، ضمن اینکه برخی از قطعات H30 کراس گرانتر از ۲۰۷ آی است. در خصوص ام وی ام ۳۱۵ پلاس هم باید گفت این محصول با طراحی جدیدتر و کابین اسپرت‌تر میتواند نظرات بسیاری را به خود جلب نماید بخصوص که روی صندلی عقب و صندوق هم جای بیشتری به شما ارائه میکند و با داشتن گزینه‌هایی مثل ESP و سانروف برقی، جذابیت‌های خاص خود را دارد. اما در طرف مقابل ۲۰۷i هم بخصوص در نسخه پانورامیک کابین جذابی دارد و با لوازم یدکی ارزانتر و بازار دست دوم بهتر میتواند گزینه اول بسیاری افراد باشد. برلیانس C3 هم با ظاهر امروزی‌ و پیشرانه جدید ۱٫۶۵ لیتری گزینه مناسبی به حساب می‌آید اما بدلیل توقف عرضه، از نظر بازار دست دوم و قطعات یدکی به پای محصولات همیشه در صحنه ایران‌خودرو نخواهد رسید. البته با مقداری افزایش بودجه میتوان به رنو ساندرو هم اندیشید که هرچند از نظر طراحی داخلی و آپشن حرف چندانی در برابر ۲۰۷ نخواهد داشت اما از نظر فنی خودرو با کیفیت‌تر و جان‌سخت‌تری است و برای استفاده‌های خانوادگی هم کارآمدتر ظاهر میشود.