نسل جدید آریسان نسبت به پدرش تغییر ظاهری محسوسی نداشته و حتی ممکن است در نگاه اول با نسخه قبلی اشتباه گرفته شود؛ اما خوشبختانه در بخش فنی اصلاحات اساسی صورت گرفته که باطنی کاملاً متفاوت را برای این ظاهر تکراری پدید آورده است. مثلا ضعف عجیب شاسی که در هنگام بارگیری بعضاً به دو نیم شدن خودرو منتهی میشد و علیرغم اصلاحات صورت گرفته همچنان نامطمئن نشان میداد، به طور کامل برطرف شده و به تبع آن ظرفیت حمل بار خودرو نیز از ۶۰۰ یه ۷۵۰ کیلوگرم افزایش یافته است؛ پس به طور کلی آریسان تحمل وزن ۱ تن را (با احتساب سرنشینان) خواهد داشت. پیشرانه نیز کاملا تغییر کرده و حالا انجین XU7 پلاس با قدرت و گشتاور بیشتر جایگزین مدل قدیمی OHVG II شده است. البته موتور جدید هم در قیاس با تولیدات روز جهان، راندمان افتخار آمیزی ندارد اما حداقل در قیاس با نسخه قبلی از خروجی بهتر، دوام بالاتر، مصرف سوخت مناسب‌تر و آلایندگی کمتر (یورو ۵) برخوردار می‌باشد. مهم‌تر اینکه از بابت وفور قطعات یدکی هم جای نگرانی وجود ندارد زیرا پیشرانه XU7 P با برخی دیگر محصولات ایران‌خودرو مشترک می‌باشد. گنجایش مخزن گاز هم از ۷۰ به ۷۵ لیتر افزایش یافته تا همزمان با تاکید بر خصلت‌های اقتصادی ماشین، به نوعی کاهش ظرفیت باک بنزین (از ۵۲ به ۴۰ لیتر) را جبران نماید.

آریسان ۲

سیستم انتقال قدرت هم به کل دگرگون شده و حالا گیربکس BE با ضرایب بهبود یافته، نیرو را به چرخ‌های جلویی منتقل می‌کند. البته برای یک وانت همان سیستم دیفرانسیل عقب قدیمی کارآمدتر به نظر می‌رسید چراکه در هنگام بارگیری کامل، فشار زیادی روی محور عقب وارد می‌شود، ولی با با توجه به ویژگی‌های اقتصادی آریسان ۲ و نظر به این مهم که قرار نیست با این پیکاپ، بارهای خیلی سنگین را جابجا کنیم میتوان با این مسئله کنار آمد؛ بخصوص که تغییر انتقال قدرت از دیفرانسیل عقب به جلو باعث شده تونل میل گاردان حذف و به فضای مفید خودرو اضافه گردد. لاستیک زاپاس نیز از پشت صندلی‌ شاگرد به زیر قسمت بار انتقال یافته تا سرنشینان جای بیشتری در اختیار داشته باشند.

آریسان ۲

در یک جمع‌بندی کلی میتوان گفت وانت آریسان ۲ هنوز به سطح استانداردهای روز جهان نرسیده است و بدلیل طراحی قدیمی، کیفیت ساخت پایین، ایمنی نامشخص و راندمان نه‌چندان مناسب موتور، قادر نیست در سطح یک پیکاپ همه‌چیز تمام مطرح باشد اما با توجه به پیشرفت محسوس نسبت به نسخه اولیه و رفع بسیاری از عیوب باید اعتراف کرد که از شانس خوبی برای موفقیت در بازار محدود داخل برخوردار می‌باشد. بخصوص که رقیب قدری هم در این سطح از بازار حضور ندارد که بتواند با قیمت مشابه چنین فضای کابین و باری را به مشتریان ارائه کند.

طراحان ایران‌خودرو برای دیزاین داخلی آریسان ۲ زحمت خاصی به خودشان نداده‌اند و همه چیز را از گذشته برگفته‌اند. فضای داخلی نه خیلی جذاب است و نه چندان با کیفیت اما با توجه به کاربری‌های یک وانت اقتصادی، آن هم در شرایط خاص کشور، قابل قبول به نظر می‌رسد؛

آریسان ۲

بخصوص که در آریسان جدید لاستیک زاپاس از پشت صندلی شاگرد به زیر بدنه منتقل شده و همین به بهبود فضای کابین و راحتی بیشتر سرنشینان یاری رسانده است. از لحاظ ارگونومی هم باید گفت که آریسان با صندلی‌های جادار، دسترسی قابل قبول به ادوات و دید به نسبت کافی، شما را با مشکل خاصی مواجه نخواهد کرد. فقط ای کاش در نسخه جدید مقداری به امکانات داخلی ماشین اضافه می‌شد تا حس بهتری از مواجهه با یک محصول روز به انسان دست دهد.

برخلاف تغییرات گسترده در بخش مشخصات فنی، ظاهر آریسان ۲ تغییر خاصی نداشته است و به غیر از اضافه شدن مه‌شکن‌های جلو و نوارهای مشکی‌رنگ کناری، نکته خاص دیگری در چهره محصول به اصطلاح جدید ایران‌خودرو به چشم نمی‌آید. در واقع همچنان با همان دماغه مشابه با پژو پارس و صندق عقب ساده و نیم‌رخ بی‌روح طرف هستیم که برای این روزها کاملاً قدیمی به نظر می‌رسد؛ اما نکته جالب اینجاست که آریسان با همین ظاهر از مد افتاده به نوعی زیباترین وانت اقتصادی کشور محسوب می‌شود و از امثال سایپا ۱۵۱، وانت زامیاد و حتی کارا مقداری جذاب‌تر به چشم می‌آید.

برخلاف طراحی ظاهری و کابین که همه چیز مشابه قبل است، بخش فنی ماشین به کل دگرگون شده و از پیشرانه گرفته تا سیستم انتقال قدرت و شاسی دست‌خوش تغییرات اساسی شده‌اند. آریسان قدیمی از یک پیشرانه دوگانه‌سوز با کد OHVG II بهره می‌برد که در بهترین حالت در مود بنزینی فقط ۸۶ اسب بخار قدرت و ۱۴۰ نيوتن‌متر گشتاور تولید می‌نمود. اما حالا موتور XU7 پلاس ایران‌خودرو که قبلاً روی محصولاتی نظیر پارس سال سفارشی کار شده بود جای انجین قدیمی را گرفته تا با ۹۷ اسب‌بخار قدرت (برخی منابع ۱۰۳ اسب) و ۱۴۶ نیوتن‌متر گشتاور (برخی منابع ۱۵۷ نیوتن‌متر)، به بهبود شتاب و کشش ماشین یاری رساند.

آریسان ۲

البته این موتور با توجه به ساختار ۸ سوپاپ و مصرف سوخت نه چندان عالی، هنوز هم خیلی مدرن به نظر نمی‌رسد اما نسبت به نسخه قبلی قوی‌تر، کم‌اشتها‌تر و نرم‌تر می‌باشد و با دریافت استاندارد آلایندگی یورو ۵، آلایندگی کمتری هم تولید خواهد نمود. تازه کار به اینجا ختم نمی‌شود؛ سیستم انتقال قدرت هم تغییر کرده و حالا آریسان ۲ از یک وانت دیفرانسیل عقب به خودرویی دیفرانسیل جلو تبدیل شده‌. گیربکس هم از نوع ۵ سرعته دستی با کد BE است که به ادعای ایران‌خودرو ضرائب آن یک بار دیگر مورد بازنگری و اصلاح قرار گرفته تا برای کاربری‌های یک وانت بهینه گردد.

اگر خاطرتان باشد آریسان قدیمی از امکاناتی نظیر: ترمزهای جلو دیسک و عقب کاسه‌ای مجهز به ABS و EBD، کیسه هوا برای راننده و سرنشین کناری، فرمان تلسکوپی هیدرولیک، سیستم تهویه مطبوع (دستی)، مه‌شکن عقب، قفل مرکزی با ریموت، رادیو پخش، شیشه‌بالابرهای برقی، سیستم ضد سرقت ایموبلایزر برخوردار بود و حالا در نسخه ارتقاء یافته هم چیز زیادی تغییر نکرده است؛ فقط سنسورهای پارک عقب و مه‌شکن‌های جلو به ماشین اضافه شده‌اند تا لیست تجهیزات آریسان ۲ اندکی کامل‌تر گردد.

برگ برنده اصلی وانت آریسان ۲ نه طراحی عالی است و نه مشخصات فنی ایده‌آل، بلکه نبود رقیب قدر در این رده قیمتی به عنوان بزرگ‌ترین عامل، به کمک نماینده ایران‌خودرو خواهد آمد. در واقع ما در این رده وانت صفر کیلومتری که توانایی باربری در این ابعاد و اتاقی جادار و نسبتاً راحت را داشته باشد نداریم. به عنوان مثال وانت‌های پادرا و کارا گران‌تر از آریسان هستند و پراید ۱۵۱ هم علیرغم استهلاک و ‌مصرف سوخت کمتر، محفظه بار کوچک و کاربری متفاوتی دارد. بنابراین می‌توان آریسان ۲ را یک پیکاپ اقتصادی بی‌رقیب در بازار محدود داخل نامید که نسبت به نسل قبلی خودش پیشرفت محسوسی داشته و حالا قادر است بهتر از گذشته به وظایفش عمل نماید.