فرزند انسان انسان از ضعیف ترین نوزدان در بین جانداران است. خداوند رحمان در وجود مادر حدی از مهربانی قرارداده است که فرزندش را در آغوش می‌گیرد و نهایت حمایت را از او می‌کند. در برابر این وضعیت همان طفل نوزاد به مادر حس و انرژی می دهد که علاقمندی مادر برانگیخته و پیوسته می کند.

اولین وسیله درک نوزاد انسان و عضوی که فعال می گردد دهان اوست. یعنی حس لامسه و مکیدن شیر نوزاد را آرام کرده و تجربه زندگی او از همین جا آغاز می شود. درک بو، حس بویائی و حس شنوایی انسان نیز در اندک زمانی پس از تولد فعال می شوند.

اگر فرزند آدمی از نخستین لحظات حیات در کنار مادر بلکه روی سینه او قرار گیرد که بتواند صدای قلب مادر را بشنود و تماس پوستی با با مادر داشته باشد در بزرگ سالی دچار عدم اعتماد به نفس، ترس و بدبینی نمی شود.

فرزند انسان با مادر و پدر خود در دوران نوزادی انس می گیرد. میزان علاقه و محبت ایشان را درک می کند و دستگاه عصبی او کامل می گردد.

جمله معروفی است که اغلب مردم آن را شنیده اند: فرزند ما آن طور خواهند شد که ماهستیم نا آن گونه که می خواهیم…

پدر و مادری که از روی محبت، مسئولیت پذیری، سلامت عقل و احساس با کودک خود برخورد می کنند. فرزندشان متعادل و سالم خواهد شد.

برخوردهای والدین از نگاه کردن، سخن گفتن، در آغوش گرفتن و بوسیدن تا تمام افعالی را که در منظر و محضر کودک انجام می دهند؛ شامل می‌گردد. حتی اگر کودک فقط ناظر باشد. در بعضی موارد کودکی که در خواب است از اتفاقات دور بر خود خصوصا از سوی والدین تاثیر می‌پذیرد. از تاثیر گذیری از نوازدی تا بزرگسالی ادامه می یابد اما در نوزادی و کودکی بسیار وسیع و عمیق‌تر است. تا جائیکه در درونش رسوخ کرده و هرگز خارج نمی شود.

رفتارهای حمایت گرایانه پدر و مادر می تواند انسانی قوی و با اراده پولادین بسازد.

حسن بشارت‌نیا