شاید بتوان گفت اولین حقی که فرزندان بر پدر ومادر خود دارند؛ پذیرش آنان همان طور که به دنیا آمده اند؛ باشد.
انسان ها متفاوت هستند در همه چیز، هرکسی در جسم و جزئیات جسمی و در روان منحصر به فرد است. انسان ها از نظر مشخصات، ویژگی ها و توانایی های فکری و عملی در یک سطح و گونه نیستند.
ساده ترین مثال جنسیت است. فرزند پسر یا دختر نباید از نظر پذیرش در نزد پدر و مادر تفاوتی داشته باشد. میزان علاقمندی و توجه پدر و مادر به فرزند پسر باید برابر با فرزند دختر باشد. این که من می خواستم فرزندم دختر یا پسر باشد، هیچ وجه عقلایی و انسانی ندارد. اگر این تمایل موجب تفاوت رفتار پدر یا مادر با فرزند شود؛ حق فرزند تباه شده است.
مثال های دیگری هم می توان زد مثل: میزان هوشمندی، صفات ظاهری یا خُلقیات که هیچ کدام نمی توانند و نباید از سوی پدر یا مادر دلیلی برای نوع رفتار و میزان علاقمندی به فرزند باشد.
از طرفی در بسیاری موارد خود پدر یا مادر با توجه به رفتارهای گذشته خود موجب پدیدار شدن ویژگی هایی در فرزندان هستند.
انسان الهی فرزند را امانت و هدیه خداوند متعال می داند و تمام تلاش خود را به کار می گیرد تا آن فرزند به بهترین و شایسته‌ترین جایگاه متناسب با خودش برسد. او و جایگاهش را با میل و رغبت کامل می پذیرد.
هیچ پدر یا مادری حق ندارد فرزندش را به دلیل ویژگی های خَلقی یا خُلقی سرزنش یا مورد بی توجهی یا بی مهری قراردارد. بلکه باید در درون خود، فرزند را همان طور که هست بپذیرد و خدای را شاکر باشد. این حالت تسلیم و رضا، نعمتِ فرزند را زیاده گرداند و موجب اصلاح و کمال فرزند خواهد شد. چه بسا فرزندی شود بسیار شیرین تر از آنچه ما تصور می کردیم.
مدیر مسئول و صاحب امتیار – حسن بشارت نیا
